Сяргей Украінка. 9 гранаў: Вершы
“9 гранаў” – другі паэтычны зборнік Сяргея Украінкі. Папярэдні, “Маё Купела”, выйшаў 15 гадоў таму – у 2001 годзе. За гэты час літаратар некалькі разоў друкаваўся ў часопісе “Дзеяслоў”, а таксама актыўна ўдзельнічаў у магілёўскім абласным альманаху СБП “Брама”: акрамя вершаў, Украінка друкуе і прозу, і крытычныя артыкулы.
Кнігу “9 гранаў” правамерна адносіць да “кнігі вершаў” як жанру, бо арганізуецца яна, як і знакамітыя зборнікі сімвалістаў, буйнымі паэтычнымі цыкламі, якім папярэднічае верш-эпіграф. Самая наяўнасць эпіграфа (далёка не абавязковага для традыцыйных беларускіх перайманняў “цыклічнай” кнігі) указвае на першакрыніцу – “Вянок” Максіма Багдановіча, сёлетняга 125-гадовага юбіляра.
Дзевяць цыклаў (ці “гранаў”, як у аўтара) раскрываюць розныя праявы ўнутранай біяграфіі Сяргея Украінкі, але пытанні і тэмы “рубам” не ставяцца – аўтар называе іх, у поўнай адпаведнасці з сімвалісцкай спадчынай, крыху няпэўна, туманна: “Замова”, “Тэарэма”, “Род”, “Повязь”, “Дзівасіл”, “Сон”, “Пачуццё”, “Ухмылка”, “Начаткі”.
Разам з тым, пэўную логіку ў менавіта такім структураванні можна адчуць. Чытаючы той ці іншы цыкл, мэтазгоднасць уключэння верша ў яго разумеецца, але не так пляската, як гэта маглі б падаць школьныя падручнікі: вершы пра мову, грамадзянская лірыка, гістарычная тэма і г.д. Класіфікацыя тут калі і верагодная, то гэткая ж туманна-сімвалічная, як і сама структура кнігі Украінкі.
Нягледзячы на ўсе культуралагічныя рэмінісцэнцыі ў структуры зборніка і на яўную абазнанасць аўтара ў сусветнай паэтычнай практыцы, самая лірыка магілёўскага літаратара хутчэй адпрэчвае эстэцтва і канструктывізм сваёю сутнасцю – на карысць жыццёвай прозы, трансфармаванай у паэзію.
