Дзень памяці Уладзіміра Караткевіча

ПРЫЗЫЎНАГА  ЖЫЦЦЯ НЯСТОМНЫ  ЗВОН

Трыпціх

         Памяці Уладзіміра Караткевіча
      /26 лістапада 1930 – 25 ліпеня 1984/

АНАМНЭЗ  ВІТЭ

                 Быў. Ёсць. Буду.
                         Уладзімір Караткевіч

Боль кінжальны. Рывок: “Скарыцца?
Прад халоднаю нематой?”
  Паміраў адзінокі лыцар
  з донкіхотаўскай праватой.

Смерць дачасная, ды прычасная
да усіх папярэдніх дзей.
  Ах, як часта бярэ, пакручастая,
  маладзейшага маладзей.

Столькі ўрокаў і столькі жалю
і запозненых горкіх слоў.
  Незапоўненыя скрыжалі
  перапоўніла смерць сыноў.

Крэп зямлі. Туманоў прывіды…
Беларусь – як дзіцё спавіта
  летапісным прароцтвам сноў.
  Мы – уток для яе асноў.
------------------------------------
  Анамгнэз вітэ (лац.)—прыпамінак жыцця.

                            (Зборнік “Стырно”, 1989)

   НОСЬБІТ

Ня ржавіў радасьці лямех,
І Караткевіч меў прычыну,
калі сьпяліў гульлівы сьмех:
    -- Нясу жанчыну!

   Ён уздымаў жытнёвы груз
   і топкую таптаў лагчыну…
   Крычаў шляхотны беларус:
       -- Нясу Айчыну!

А там, дзе бераг абрываў
і прапясочваў спадзяваньне,--
не паддаваўся, а трываў:
    -- Нясу каханьне!

Ён выйграў рыцарскі турнір,
на Сьцяг і Герб здабыў адхланьне.
Зноў мовіць нам дняпроўскі вір:
      “Нясу спатканьне!”

Будзіцель змог нам перадаць
напор і моц для супраціву,
каб – на краёчку – утрымаць
  і вынесьці
                  зь бяды
                              Радзіму.

              (Зборнік “Пры сьвячэньні…” , 2004)

МАГМА

Прызыўнага жыцця нястомны звон
не абарваўся, гул па нетрах коціцца…
   Душа Паэта ў цёплы рай не просіцца,
   яна перасяляецца – у стогн…
Так многа ім напісана пра нас
з рашучасцю, заядласцю і смеласцю.
   І крышачку паменела сапселасці
   у абывацеляў зямных украс.
Вярнуў адных ужо з паўзабыцця,
другім засведчыў права вечнай роднасці
  з крынічнаю народнай несмяротнасцю,
  з якой і сам адпіў глыток жыцця.
Князь Уладзімір… Апусцеў прыстол,
услаўлены Дняпром, нязмерклай Оршаю…
   А чытачы – і лепшыя і горшыя --
   яго тамінамі нагрузяць стол.
І назавуць за спадчынную грузь
заслужана народным літаратарам…
   … Над словам --
                  караткевічаўскім кратарам
   бясконцай магмай льецца Беларусь.

                            (Зборнік “Стырно”, 1989)

ПАРНАС  КАРАТКЕВІЧА

                У гонар здзяйснення  
            музея Уладзіміра Караткевіча
                     у Воршы

Дачакаўся і Валодша:
Свята Слова на Дняпры!
   За душою ні паўгроша…
   Пэўна ж выручаць сябры.
Можа, Кіеў дапаможа:
ім узброены ён быў…
   Веды – вось яго заможжа:
   ні стагоддзя не забыў!

Паглядзіць князь Уладзімір
на чарговы зарапад:
   як мы свет шырокі дзівім
   і якочам неўпапад.
Свята Слова… А святое?
Служым рыцарна яму?
   …Слухай, сэрца маладое
   Караткевіча сурму!

Неспатоленая прага
ходзіць Воршай, носіць рог.
   Госці з Грэкаў і Варагаў
   да Валодшы на парог:

--Слова зьлюбнае абудзім,
узнадзеім рэха-час.
   Ён тут быў.
                Ён ёсьць.
                      Ён будзе!

   Не затоіцца ў аблудзе
   Караткевіча Парнас!